Ενδεικτικά, τα «ελαττωματικά» από τεχνικής απόψεως κτίρια του ΜΙΤ που μελέτησε ο Φρανκ Γκέρι και της λυρικής σκηνής στη Βαλένθια που μελέτησε ο Σαντιάγο Καλατράβα απλώς συμβολίζουν μια γενικευμένη κόπωση.
Είναι δύσκολο να ανακοπεί, και ενδεχομένως, να μην είναι αναγκαίο ή έστω εφικτό, να αποθαρρυνθεί η μανία για τις μεγάλες υπογραφές (με ό,τι αυτές σημαίνουν - γιατί πλέον οι αρχιτέκτονες αυτού του βεληνεκούς υπογράφουν απευθείας με κυβερνήσεις ή με ομίλους υπερ-εθνικής ισχύος), αλλά έχει πλέον καταγραφεί μία τάση αποστασιοποίησης στο κοινωνικό σώμα. Σέβεται κανείς ή και θαυμάζει το ταλέντο ενός Νόρμαν Φόστερ ή μιας Ζάχα Χαντίντ. Αλλά δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τα πολυμελή αρχιτεκτονικά γραφεία - γαλέρες που κάνουν από πίσω όλη τη δουλειά. Ούτε να αγνοήσει το γεγονός ότι οι κοινωνικές συνθήκες που ζητούσαν το κτίριο - κράχτη έχουν μάλλον μεταβληθεί. Ακόμη και το μοντέλο του Μπιλμπάο μοιάζει να είναι γερασμένο και εκτός εποχής. Το γέννησε η πρώτη μετα-ψυχροπολεμική λογική με την αγωνία της βίαιης ανατροπής των δεδομένων.
Σήμερα, αρχίζει να αναδύεται και πάλι η ιδέα της κοινωνικής, συνεκτικής αρχιτεκτονικής που ζητάει σε βάθος λύσεις. Είναι η αναστροφή της πυραμίδας. Η εποχή των μέγκα-σταρ αρχιτεκτόνων άρχισε συμβολικά με το Κέντρο Πομπιντού στα τέλη του 70 ως ρήξη που πολλοί επικρότησαν ως Δούρειο Ιππο μιας αριστερής σκέψης στην πόλη. Ο Μιτεράν έκανε αργότερα τις φαραωνικές του ακροβασίες, αλλά το Παρίσι του δεν αγαπήθηκε. Γέννησε βεβαίως πολλή σκέψη, αλλά ο αντίλογος ήταν πιο ενδιαφέρων. Σήμερα, μοιάζει να γεννιέται η αδιαφορία απέναντι στη λογική του κτιρίου - μαγνήτη ή αντιδραστήρα. Με τη μεταβολή της ανθρωπογεωγραφίας στις δυτικές πόλεις, ο ρόλος των αρχιτεκτόνων - βασιλέων αρχίζει και φθίνει εκ των πραγμάτων.
Tου Nικου Bατοπουλου
Hμερομηνία : 17/11/07
Hμερομηνία : 17/11/07
Copyright: http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου